Αγαπητε πρόεδρε,
Ξέρω ότι εάν μπορούσες δεν θα μου επέτρεπες να μιλήσω, δεν σου άρεσαν ποτέ οι ύμνοι στο πρόσωπο σου, πόσο μάλλον ένας επικήδειος λόγος.
Γράφοντας αυτές τις λίγες σειρές σε άκουγα να μου ψιθυρίζεις «σιωπή Λεωνίδα, περιττά πράγματα» αλλά επέμενα να γράφω, όχι γιατί τα έχεις ανάγκη εσύ, ούτε τα συγγενικά σου πρόσωπα αλλά το έχουμε ανάγκη εμείς, οι εκατοντάδες άνθρωποι που ήρθαμε σήμερα να σε αποχαιρετήσουμε και οι χιλιάδες άλλοι που είναι νοερός εδώ.
Την επετειακή εκδήλωση της Ομόνοιας του 2017 την αφιερώσαμε σε σένα αλλά εσύ αρνήθηκες να παραλάβεις την τιμητική πλακέτα, γιατί όπως έλεγες σε ενδιέφερε η προβολή των ιδεών και όχι των προσώπων . Για όλα αυτά δεν ήσουν άλλος ένας θεωρητικός αλλά το δίδαξες με τη δική σου στάση στη ζωή.
Η ζωή σου θα μπορούσε να ήταν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Τις δυσκολίες και τις πίκρες, ήξερες να τις δαμάζεις με δικό σου μοναδικό τρόπο, όχι μόνο δε σε κατέβαλαν αλλά τις αντιμετώπιζες όπως ο Σωκράτης της αρχαιότητας, ως διδακτικές ευκαιρίες ζωής. Θα μπορούσες να αποφύγεις τη σύλληψη το 1987. Όταν οι υπόλοιποι σύντροφοι σου του ΒΗΚΑ σου πρότειναν να δραπετεύσετε στην ελεύθερη Ελλάδα εσύ τους είπες «δε θα πάμε πουθενά, η φυγή είναι αποστροφή, η θέση μας είναι εδώ, ο αγώνας θα συνεχιστεί εδώ». Πως θα έχανες τέτοια ευκαιρία; Ήθελες να γευτείς και εσύ το κώνειο, όπως ο μεγάλος σου αγαπημένος, όσο πικρό και αν ήταν.
Αναρίθμητες επικές φράσεις σου γίνονται επιχειρήματα στις καθημερινές μας συζητήσεις και ας μην είσαι παρόν. Σε ρώτησα κάποτε πως περνάς και μου απάντησες «ζω πλούσια τη φτώχια μου» και συνέχισες γελώντας με το χαρακτηριστικό ξεκαρδιστικό σου τρόπο «ενώ άλλοι ζουν φτωχά τα πλούτοι τους. «Να στέκεσαι να μη διαβαίνεις» έλεγες πάντα στον ενικό γιατί δεν έψαχνες τους πολλούς αλλά τον άνθρωπο, απέφευγες τις μεγάλες παρέες όχι «tout le monde» έλεγες.
Τα τελευταία πέντε χρόνια σε ταλαιπωρούσε η δύσκολη ασθένεια αλλά δεν το έβαζες κάτω «δεν αποφάσισα ακόμα να πεθάνω» έλεγες. Ενώ όλα τα αντιμετώπιζες με γενναιότητα, δεν συνέβη το ίδιο πριν από κάποιους μήνες με το χαμό της συζύγου σου. Αυτό ήταν που σε έκανε να παραιτηθείς, σε καταλαβαίνουμε.
Πρόεδρε εσύ δεν διάβηκες, άφησες στον τόπο μας τα δικά σου αποτυπώματα. Σε ευχαριστούμε για αυτά που έκανες, για αυτά που δίδαξες με τα λόγια αλλά κυρίως με παράδειγμα σου.
Τώρα σε περιμένει ένας άλλος κόσμος. Είμαι βέβαιος πως εκεί που θα πας, ο πρώτος που θα αναζητήσεις θα είναι ο αγαπημένος σου ο Σωκράτης.
Το είδαμε στο Himara.gr
Advertisement
